ناشنوایی پس از زبان

بیشتر افراد کم شنوا ناشنوایی پس از زبان دارند. آنها قبل از كاهش شنوایی ، زبان گفتاری را به دست آوردند. یک عارضه جانبی دارو ، ضربه ، عفونت یا بیماری ممکن است باعث از بین رفتن حس شنوایی آنها شود.

در بیشتر افراد مبتلا به ناشنوایی پس از زبان ، کم شنوایی به تدریج از بین می رود.

اعضای خانواده ، دوستان و معلمان ممکن است پیش از تأیید معلولیت ، مشکلی را مشاهده کرده باشند. بسته به شدت کاهش شنوایی ، ممکن است فرد مجبور به استفاده از سمعک ، کاشت حلزون گوش یا یادگیری چگونگی لب خوانی شود.

افرادی که کم شنوایی را تجربه می کنند ، بسته به زمان بروز و مدت زمان رشد ، با چالش های مختلفی روبرو می شوند. آنها ممکن است مجبور شوند با تجهیزات جدید آشنا شوند ، تحت عمل جراحی قرار بگیرند ، زبان اشاره و لب خوانی را بیاموزند و از دستگاه های مختلف ارتباطی استفاده کنند.

احساس انزوا یک مشکل رایج است ، که گاهی اوقات می تواند به افسردگی و تنهایی منجر شود. فرد مبتلا به کم شنوایی پس از زبان نیز باید با روند غالباً ناراحت کننده کنار آمدن با معلولیت روبرو شود. این شرایط همچنین ممکن است اعضای خانواده ، عزیزان و دوستان نزدیک را که باید با کاهش شنوایی سازگار شوند ، چالش هایی ایجاد کند.

براساس تحقیقات تخصصی سایت سمعک تهران صفیر، ارتباط نادرست می تواند باعث ایجاد فشار بر روابط شود ، نه تنها برای فرد دارای اختلال شنوایی ، بلکه برای افراد اطراف نیز ممکن است. اگر کم شنوایی به تدریج انجام شود و هنوز تشخیص داده نشده باشد ، ممکن است اعضای خانواده به اشتباه باور کنند که فرد مبتلا از این بیماری فاصله می گیرد.

ناشنوایی یک طرفه و دو طرفه

ناشنوایی یک طرفه (ناشنوایی یک طرفه) یا ناشنوایی یکطرفه ، به اختلال شنوایی فقط در یک گوش اشاره دارد ، در حالی که ناشنوایی دو طرفه ، در هر دو ضعف شنوایی است.

اگر طرف مقابل از ناحیه آسیب دیده باشد ، ممکن است افرادی که دارای ضعف شنوایی یک طرفه هستند ، ادامه گفتگو را نداشته باشند. تعیین دقیق منبع صدا ممکن است دشوارتر باشد ، درصورتی که با کسانی که می توانند از دو گوش خوب بشنوند مقایسه شود. درک آنچه دیگران می گویند در هنگام سر و صدای زیاد محیط زیست ممکن است سخت باشد.

با سر و صدای کم و بدون هیچ زمینه ای ، فردی با ناشنوایی یک طرفه تقریباً توانایی های ارتباطی یک فرد با شنوایی عملکردی در هر دو گوش را دارد.

نوزادانی که با ناشنوایی یک طرفه متولد می شوند ، تاخیر در رشد در گفتار دارند. آنها ممکن است هنگام رفتن به مدرسه تمرکز سخت تری داشته باشند. فعالیتهای اجتماعی ممکن است بیش از آنچه برای کودکان بدون مشکل شنوایی به چالش کشیده شده باشد.